Akceptacja samego siebie, swojej wiedzy, możliwości interpersonalnych, zawodowych to podstawowe elementy prawidłowego współdziałania z innymi. Potrzeba akceptacji jest wpisana w naturę człowieka, związek akceptowania siebie oraz spełnienie na płaszczyźnie osobistej i zawodowej to związek, którego nie można rozdzielać. Akceptacja jest kluczowa na drodze do samorealizacji. Ona także łączy się z rozwojem człowieka i jego osobowością. Osobowość musi być zdrowa niczym niezaburzona, psychicznie wolna od frustracji, złych emocji. Kiedy ta osobowość jest zaburzona, nie funkcjonuje prawidłowo, człowiek akceptuje siebie tylko częściowo, nie w pełni.

Życie duchowe wymaga akceptacji siebie, swego życia, historii, powołania. Jeśli wydaje nam się, że jest to proces łatwy, możemy się bardzo mylić. W środku nas jest bardzo dużo ludzkiego buntu przeciwko życiu, przeciwko sobie. Jesteśmy niezadowoleni z darów i z braków. Pragniemy więcej, inaczej, lepiej. Chcielibyśmy mieć inny charakter, wygląd, więcej inteligencji, zdolności, inne warunki, środowisko, lepszych przyjaciół, przełożonych, mieć więcej czasu, zdrowia.

Niezgoda na siebie wyraża się w skłóceniu i buncie przeciwko innym i Bogu. Tracimy swój cenny czas na szukanie winnego lub winnych, nie poszukując błędu w sobie. Innym razem wstydzimy się braków, staramy się je kamuflować, przyjmować pozory, nakładamy maski, by upodobnić się do innych, lub ich oczekiwań; co z kolei rodzi zakłamanie, konflikty, napięcia.
Problem akceptacji siebie jest ważny w życiu każdego z nas. Nie powinien ograniczać się do teoretycznych rozważań albo do poddania się. Akceptacja siebie jest długim i często bolesnym procesem, do którego potrzebna jest odwaga. Odwaga na wyjawianie prawdy, samoakceptacji, braku kompleksów, zatracania się w idealnym świecie, który nigdy nie będzie istniał.

Kiedy nabierzemy odwagi, nabierzemy również pewności siebie. Będziemy kroczyć przez świat, nie patrząc na drobnostki, które wcześniej wydawały się ogromnym problem. Odłączenie świata materialnego od świata duchowego i skupienie swojej uwagi, właśnie na świecie duchowym, pozwoliłoby na oczyszczenie swojej głowy. Podejście mentalne do życia jest ważnym elementem i częstym czynnikiem w podejmowaniu wyborów. Osoby, które są pewne siebie, swoich umiejętności i z pełną pokorą i szacunkiem podchodzą do życia, potrafią przenosić góry.

Ale wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście rozgłaszali cnoty tego, który was powołał z ciemności do cudownej swojej światłości. – (I List Piotra 2;9)